27 oktober 1975

RING...RING... "Dag mevrouw S. U wilt stemmen? Prima, pak ik er een formuliertje bij, om uw gegevens in te vullen. Dat is dan 60 eurocent, wilt u contant betalen of per acceptgiro? U kunt ook sms'en, sms dan RINGRINGRADIORING aan..." Meestal laat ik dit soort acties voor wat ze zijn, maar nu kon ik me niet bedwingen. Ach ja, de stommiteiten in mijn leven zijn groter geweest. Maar holadiejee! Deze keer is mijn uiteindelijke één euro twintig goed terecht gekomen. Daar bovenop doe ik graag nog de Gouden BewondeRing en de HerinneRing.

26 oktober

Ooit had ik eens een ex, die niet van Herman Finkers hield. Als we vanuit de bank naar 1 van zijn shows zaten te kijken, werd ik steeds vrolijker en hij steeds chagrijniger. Regelmatig verzuchtte hij; "Dit kan ik ook". Waarop ik reageerde: "Tja schat, dat weet ik, maar ga het dan ook doen." Dit zei ik niet uit pure verliefdheid, of omdat ik de avond graag gezellig wou houden, maar omdat ik er wel een beetje van overtuigd was, dat hij het een beetje zou kunnen. Mijn ex zijn grapjes waren leuker dan die van de doorsnee lolbroek, hij had een oosterse tongval en een snor (in die tijd waren snorren best nog wel geil).

Afgelopen woensdag zag ik Herman Finkers in de schouwburg van Nijmegen. Gewoon een groot wonder. Er is al zo ontzettend veel over geschreven. Ik heb het allemaal proberen te vermijden, tot na deze dag. Herman alleen op het grote podium, met zijn verhaal, zonder broer, zonder prachtige decors, zonder alle audiovisuele geintjes, waar ik overigens ook groot fan van was. Back to basic. Wie dan een zaal zo kan laten lachen en ontroeren, is de beste. En degene die beweert dit ook te kunnen, kan een aai over zijn (hoogstwaarschijnlijk kale) bol krijgen, maar hoongelach zal zijn deel zijn.

 

17 oktober 1975

Dit schattige, blonde meisje, heeft zich om laten bouwen tot mijn grote, stoere broer en wordt vandaag 35. Uiteraard ben ik als 3 à 4 jaar jongere zus ook weer van de partij, om de kaarsjes van de taart af te blazen. Dikke kus, jezus!!

15 oktober

Opgelicht en afgelast, het zat niet mee de afgelopen week. The Police, ze zijn weer even bij elkaar en daar moet je, want stel je toch voor dat je iets mist, dan toch wel bij zijn. Maar niet, echo...niet in die vreselijke keet daar ergens in Amsterdam. Ze hebben daar mijn laatste date met Phil ook weer behoorlijk weten te vergalmen, dus het is echt geen optie meer. Maar zoals eerder vermeldt, een ander stadion is ontdekt, dus alle pijlen waren gericht op Düsseldorf. En omdat het de vorige keer zo'n succes was, ik herhaal het nog maar een keer (echo) 3 euro voor 2 kaartjes, zou ik stoer als ik ben, het nu ook wel weer even regelen. Na weken lang speuren, wat proef bieden en vooral geduld hebben, leek ik succes te hebben op Ebay. Twee weken voor de uitgerekende datum kon er een enthousiast smsje de deur uit "Gelukt en we zitten heeeel dicht bij!!". Een paar minuten later gevolgd met een berichtje: "Ehm, plattegrondje verkeerd om, ietsjes verder weg". Sinds ik een tomtom heb, is mijn kaartlezen helemaal een dramatisch iets. Toch, de pret was er niet minder om, de tientjes wel. Maar een week voor het feest nog geen kaartjes, wel een e-mail van Ebay. De verkoper was tijdelijk geschorst en er werd dringend verzocht geen geld te storten, als je dat nog niet gedaan had. Ja, dus wel. De woede en teleurstelling zal ik de lezer hier besparen, daar had je bij moeten zijn. Gelukkig bleek de volgende dag het geld te zijn terug gestort, de rekening van meneer de oplichter was opgeheven, maar het werd nu wel heel kort dag. Met het risico van een 2e steen scoorde ik wederom kaartjes en haalde ze persoonlijk op, bij een aardige Duitser vlak over de grens, ze bestaan.

Een aantal uren voor het echt zou beginnen zat ik op een congres, gezellig aan de lunch met een leuke meneer van de videoploeg. Enthousiast vertelde ik over de plannen van de avond, maar de meneer werd meteen al veel minder leuk, toen hij dingen begon te roepen, als Sting en stemproblemen. Het razendsnel laten uitzoeken en jawel, het zou inderdaad een saaie zaterdagavond worden. Dat krijg je ervan; Sting eerst in de arena... teveel galm, teveel echo, teveel rondvliegende poliepen van omhooggevallen toppers, die geen kant opkunnen met het hydraulische dichtgeschoven dak en de rest van de tour van the Police kan gecanceld worden. Die pokke arena weet het zelfs in de rest van Europa te verknallen voor muziekliefhebbers!!

 

7 oktober

Ja, ik heb me vergist, ik wil toch kinderen. En ik verhuis niet naar de bruisende Randstad, maar naar Zeeuws-Vlaanderen. Daar laat ik me zwanger maken, door de eerste de beste potente mosselvanger en nog een keer en nog een keer. Vervolgens vang ik 3000 euro van meneer Freeke. Van dat geld koop ik de nieuwste LCD televisie, een laptop, een iPod en ga 2 weken naar een zonnig Grieks eiland. Mijn tweede en derde kindje die ik baar leg ik, vlak voordat ze kunnen praten, te vondeling ergens op een plek in Rotterdam, mijn eerste kindje bewaar ik voor mezelf. Op hem, want ik wil graag een jongentje, ga ik mijn frustraties afreageren. Omdat dankzij hem het nu wel helemaal niets meer zal worden met mijn carrière, de 3000 euro er al na 2 weken was doorgejast, de LCD tv al weer lang verouderd is en de mosselvanger op Griekenland is achtergebleven in verband met iets plaatselijks, jongs en moois. Die Cees Freeke, wat een malloot zeg!

5 oktober

Excuus voor een ieder die de laatste dagen is lastig gevallen met iets onzinnigs vanuit mijn apestaartadres. Ook al was het wel weer eens leuk wat van me te horen, begrijpen doen we ondertussen allemaal dat dit zo'n f#$% 4us was Dus in het prullenmandje ermee.

25 september

Na regen komt zonneschijn en na de zon weer een gigantische hoosbui. En daar ergens tussen in kunnen we een regenboog waarnemen, met een beetje mazzel zelfs twee. Als je in de auto wordt betrapt met een telefoon in je handen, krijg je een fikse boete. Foto's maken achter het stuur mag vast wel. Thuis nog even een filtertje er overheen en dan bedenken dat je de 2 regenbogen er ook in had kunnen photoshoppen, in plaats van de stuntwoman uithangen op de A12 met 140 km per uur.

19 september

"Hoeveel schepjes moeten er op 1 kan?" Een stagiair van de senseo-generatie kijkt me vragend aan. Het ergert mij, niet omdat ik het niet weet, maar omdat ik nooit de schepjes tel. Ik zet koffie op gevoel. Een cake bakken, vind ik ook niets aan. Alles precies afwegen, afstrijken, zo'n kant en klaar pak en het resultaat is voordat het pak überhaupt open is, al bekend. "Bakken is exacte wetenschap" zei een vriend me laatst, vandaar dus, niks aan. Met de kids van het logeerhuis vond ik op een zondagmiddag een keer een half(?) pak cakemeel. Raar, maar enthousiast gingen we aan het werk. Zomaar wat rommelen. Stukjes Mars en banaan erdoor, wat knoeien met melk en eieren en verlekkerd stonden we met z'n vijven ruim een uurtje voor het ruitje van de oven te kijken. Het resultaat was teleurstellend en belandde in z'n geheel in de groene container. Toch een volgende keer wat meer de aanwijzingen opvolgen.

Ja, lekker rommelen op gevoel, zo begon het met mijn cabaret ook. Een flitsende start, gewoon doen, wat heb je te verliezen? Goed, ondertussen kan ik wel wat noemen. En dan komt er een moment van doorgaan of niet. Ik wil niet net niet. En dan een lange periode van weinig inspiratie, dat is niet goed. Maar het kan toch maar zo weer 180 graden (wiskunde, ook een klerevak) draaien. De Pasar Malam in Den Haag, mei 2008. Ze willen daar ook wat hipper en misschien wat gewaagder, dus cabaret. Of ik wat met Indonesië heb? Nou, niet veel en dat is mooi, want vanuit daar vertrek ik dus. Vetrekken we, want dit leuke project ga ik samen met broer Daafit aan. Er is een thema, er is een doel en dat geeft in een paar weken tijd al weer een hoop ideeën en vooral lol. En ik ga er van uit, dat het daarna een doorstart maakt.

Dus tot die tijd, veel schrijven, weinig planken. Voor wie wil, 35 is nog tot ongeveer februari te verkopen. En verder ga ik door met alle onzin op deze site.

14 september

Dat is nou het leuke van google, zoeken naar mensen uit het verleden. En ze zoeken ook naar jou. Zo vond ik laatst een foto in mijn maibox, die ik mij niet kon herinneren en misschien nog nooit had gezien. Brigitte stuurde hem en die heb ik ook al heel lang niet meer gezien. Zij, examenkandidaat, sleurde mij, de brugpieper, de redactie van de schoolkrant van de middelbare school in. En de eerste opdracht was een interview met Daniël Sahuleka. Een groot idool toen en hij woonde ook nog eens op fietsafstand. Daar begon mijn carrière als schrijvend journalist.