24 februari

Politiek geëngageerd? Niet echt. Tenminste niet als cabaretière. Misschien komt het ooit nog, want natuurlijk heb ik wel een mening, dat is hip. Ik doe er overigens niet moeilijk over, ik stem SP. Maar ik zal nooit mijn naam verbinden aan deze partij. Ook niet als ik beroemd en succesvol ben. Mij zie je niet in een spotje, als chauffeuse van een dikke limousine, waar één voor één de kamerleden van de SP instappen, terwijl ik op Bob Fosko-achtige wijze het nieuwe strijdlied ten gehore breng. Of, als ik toch in de goot beland, zal ik het niet goedkeuren, dat mijn ingezonden brief aan Jan wordt gebruikt voor het nieuwste campagnespotje. “ Dan kom je toch wat minder in de sportschool en eet je wat vaker een boterham ”. Maar voorlopig blijf ik SP stemmen, ook al hoor ik niet graag bij de meerderheid en dat begint er wel op te lijken. Maar stemde ik het niet, dan stemde ik het nu (ach, ze is zo eenvoudig te imponeren!). Van een ex-collega (nu lijkenkistbouwer, dat is wat werken in de zorg met een mens kan doen) kreeg ik een volledig gepersonaliseerd viral movie toegestuurd. Jemig, wat geweldig. En met toch wel een zwak voor Jan, droomde ik even weg, dat hij zijn drukke bezigheden aan de kant had gezet, om speciaal voor mij 2 dagen heel hard te werken aan dit filmpje. Helaas, ondertussen heb ik hem al 24 keer doorgestuurd en ook even getest op andere namen. Stem, wat je stemmen wilt, maar bekijk het wel even om het prachtig stukje techniek. Klik op de foto.

14 februari

Toegegeven, ik meld niet alles op deze site. Vooral de minder leuke dingen, misschien omdat ik er niet meer aan terug wil denken, of dat het je niets aan gaat. De goede dingen overigens ook niet altijd, bijvoorbeeld het niet aanmelden voor “Lama Gezocht”, maar daar is dan misschien wel de schaamte, dat ik er überhaupt nog een klein beetje over heb nagedacht. Totdat “al 5500 aanmeldingen” en vooral “Televisie-opnamens” hoog van de daken werd geschreeuwd, kansloos…

Maar met terugwerkende kracht het verhaal over het Vlaamse festival Humorologie, wat vandaag toch nog een klein feestelijk tintje kreeg, in de vorm van een juryrapport. Op 19 november heb ik in Deerlijk gespeeld, tijdens een voorselectieronde. Een allereerste keer in België. Goed voorbereid met Vlaams vriendje Lenny; "Rijden Belgen ook op ligfietsen?" "Vraag even aan je vriendin, of ze wel eens een uitstrijkje heeft gehad". "En is ons koningshuis bij jullie bekend?" "Nee, niet zo omstreden, dat weet ik, maar ken je onze traan van Maxima?"

Vrolijk begon de dag niet. En dan nog eens 3,5 uur rijden voor de boeg en een hoop regen. Dan vraag je je af, hoe je 's middags leuk kunt zijn voor een zaal vol met Vlamingen. Maar mezelf uitermate verbazend ging het goed, wist zelfs nog lekker te dollen met de burgermeester op de eerste rij en reed iets beter gestemd weer terug (4 uur, incl. een grote gele M). Dat ik uiteindelijk niet geselecteerd werd, was weer stevig balen. En dan heb ik mezelf ook snel genoeg vertelt, dat de stomme Belgen het niets vonden. Weg goed gevoel! Een paar weken later lag er een envelop van Humorologie op de mat. Die is ongeopend onder een stapel papier terecht gekomen. Geen behoefte aan weer een juryrapport. Vandaag kreeg ik het alsnog via de mail binnen en las het per ongeluk. Ach en deze is leuk, die wil ik wel met u delen:

Sharon Simon (Nl)

Sharon had de ongelukkige eer om meteen na Amadeus de scène op te moeten. Het was dus even hard werken om het publiek voor haar te winnen. Ze deed het evenwel met brio. Vanuit de Achterhoek van Nederland (waar ligt die Achterhoek eigenlijk?) heeft ze het over de wijze waarop je het leven doorkomt als dertiger. We krijgen een cabaretact in een eerder klassiek concept van lied – monoloog – lied – monoloog,... Sharon beschikt over een goede stem. De zangnummers worden dan ook goed gezongen. Maar ook de teksten zitten goed (zo o.a. hilarisch nummer over ligfiets). De tussenliggende monologen bevatten een aantal ijzersterke grappen (bvb. ik plant mezelf voort… in ruil hiervoor kunnen drie asielzoekers een plek krijgen) en zeer verrassende wendingen waarbij Sharon de interactie met het publiek niet schuwt (bvb. Ben je al ooit eens gebeft door een Gambiaan?). Sharon is zoekende, zoveel is zeker. Dit merken we aan de inhouden van liedjes en teksten maar evenzeer zoekende naar een eigen stijl, naar vernieuwing. Zo bvb. maakt ze heel creatief gebruik van een sampler waarmee ze het publiek inpakt. Sharon heeft naar ons gevoel als cabaretière een mooie toekomst voor zich. Ze beschikt over het nodige talent. Nu nog de gepaste coaching om dit talent maximaal te ontwikkelen?

11 februari

Carrière maken binnen de zorg, blijkt toch iets eenvoudiger dan in de cabaretwereld. Om er niet helemaal de brui aan te geven, heb ik me maar weer even op mijn andere baan gestort, ook met de doodeenvoudige reden, dat er gewoon gebak in het diepvriesvak moet komen. Momenteel doe ik van alles. Natuurlijk heb ik nog mijn vaste baantje hier in de Achterhoek, maar daarnaast heb ik de laatste maanden heel veel verschillende dingen gedaan. Vanaf woensdag ga ik een aantal maanden werken voor Stichting Perspectief, een organisatie die kwaliteit onderzoekt binnen zorginstellingen, het serieuzer werk. Maar het is nog niet gebeurd met het cabaret, zolang ik 35 blijf, is er een toekomst en heeft het geen haast.

16 januari

Ach ja, even een tijdje geen nieuws. Niets bijzonders, zo lijkt het. Alhoewel, als ik het dicht bij huis zoek; ik blijk toch behoorlijk spectacu te wonen. Zo boven mijn eigen muziekdealer, is het toch behoorlijk spannend. Zo reden op de fiets, hartje zomer het volledige bandje Status Quo én Roger Waters door de straat, met als tussenstop de benedenbuurman. En dit is niet verzonnen, want in mij eigen fantasie zou ik mijn eigen idolen door de straat laten fietsen, ik noem een Genesis samen met iets eigentijds, Dave Matthews bijvoorbeeld, die overigens beiden dit jaar naar Nederland komen, dus het is ook nog niet volledig uitgesloten, dat zij hier in de toekomst mijn huis voorbij rijden. En als ik dan nog even verder fantaseer, bellen zij ook nog per ongeluk bij mij aan, 'because they are looking for a music store' en 'oh yes, we like a cup of coffee, please'. Maar goed geen echte personal helden maar wel een aantal muzieklegendes waar je u tegen zegt, we wonen dicht bij het jaarlijkse festivalletje Arrow Rock, vandaar. De man met de eeuwige paardenstaart, die blonde en een grijze ruige gitarist. Geeft een beetje een beeld. Dat ze hier beneden nog een gitaar kochten maakt het feest helemaal compleet. Dat ik het hele spektakel gemist heb, maakt het verhaal weer knap lullig.

En dan die heftige storm een dik jaar geleden, waarbij de gehele,  enorme dakgoot was afgebroken. Omdat ik ergens in een theaterzaal zat, heb ik dus al die mannen ín brandweeruniform, op ladder voor mijn raam moeten missen. En het is niet erg als je niet weet wat je mist, maar als je achteraf alles fijn tot in de details te horen krijgt, is het de vraag of ik wel de juiste keuzes maak in mijn leven. En nu afgelopen weekend weer. Het was reuze gezellig op de ietwat verlate nieuwjaarsreceptie, maar wederom was het Wild West in het oosten. God, wat zou mijn leven als bovenbuuv zoveel opwindender kunnen zijn als cabaretière.