27 december

"Uw toestel is in goede handen", zei de verkoper van de mobiele telefoonzaak, om vervolgens op slapstickachtige wijze struikelend, mijn mobieltje net niet laten vallend, naar achter te lopen. Bij de deur keek hij nog wat verlegen om en meldde dat het wel een heel flauw grapje was. Maar het was al te laat. Toen hij na 2 minuten terugkwam en het mankementje had verholpen, had ik de supersmoes voor handen, om nog wat langer te kunnen blijven hangen. "Ehm, mijn abonnement loopt binnenkort af en ik zit te denken aan een nieuw toestel". Foute boel! Enthousiast begon hij een rondleiding te geven langs alle oogverblindende mobieltjes. Ik ben in alle jaren ondertussen opgewassen tegen de gladde verkooppraatjes, maar dit soort 'ik heb het zelf niet in de gaten' charmeurs, die kunnen werkelijk waar alles aan me slijten. Oppassen geblazen dus, want straks kom ik thuis met een telefoon, waarmee ik niet alleen kan bellen, maar ook nog eens kan fotograferen, sms'en, mms'en, bluetoothen, muziek luisteren, reizen boeken en complete tuinen kan aanleggen. Heel leuk, maar als dan iedere maand weer het bedrag van mijn rekening wordt geschreven, heb ik spijt. Het enige wat ik wil is bellen, fotograferen en muziek luisteren. Sms'en en al dat andere vind ik ook erg leuk, maar ik heb nu eenmaal vrienden, die net een beetje hebben ontdekt, dat e-mailen best heel handig is. Mobieltjes hebben ze ook wel, maar vaak liggen die ver verstopt in een dashboardkastje, voor het geval dat ze midden in de nacht ergens stil komen te staan, op een donker weggetje. Om vervolgens te leren, dat een batterij in een telefoon iets anders is, dan in een zaklamp.

Maar terug van het duistere landschap naar de winkel. Nog even enthousiast sprong de mobiele telefoon verkoper op een Sony Ericsson af: "Dit is echt een waanzinnig toestel, echt waar, ik schaf hem binnenkort zelf ook aan". Ik geloofde hem onvoorwaardelijk. Het was er één met een 3.2. Tja en dat kan toch echt wel wat beter en grootser. Dus nu heb ik een camera met 5 megapixel, wiehoe!! En je kunt er mee bellen, ook nog. Dat ik uiteraard rete handig ben met dit soort technologische moderne dingen, hoeft hij daar in die belshop niet te weten. Mijn nieuwe mobieltje heeft genoeg mogelijkheden, om zo af en toe nog eens met een vraagje langs te gaan...

24 december

Kerstbellen op de radio. 'Driving home for christmas' en 'Last Christmas', met het welbekende kerstgeklingel. Iedere kerstavond rijden we naar huis, terug van Oma haar verjaardag, dit jaar 88. Het is even zoeken naar de goede zender, het maakt niet uit, als het risico er maar in zit, dat deze 2 kerstknallers voorbij komen. Dus eindig ik meestal op het enge Sky-Radio, of iets dergelijks. Vorig jaar begaf mijn Citroën het. Hopeloos opgegeven. Kerstavond in de berm, ergens bij Driebergen, weer eens wat anders. Met kerst heb ik verder niet veel. Lekker eten, vrienden, altijd fijn, maar dat kan elk moment van het jaar en de kaarsjes branden dan ook. Kerstkaartjes, nietszeggende oubollige prentjes, met wat namen erop, of een geprint stickertje. De afgelopen 2 jaren zelfs een kaartje, waar ik minuten lang mijn hoofd over brak. "Wie in hemelsnaam zijn dit??". Verre, verre familie, waarbij ik sinds een grote reünie, nu blijkbaar in het systeem zit, bleek achteraf. Zout een end op zeg. Op zelfgemaakte kaartjes, ben ik dan wel weer dol. Of mensen die de moeite doen er iets persoonlijks op te zetten. Daar zuig ik mijn deurmat een keertje extra voor.

Er was een tijd, dat ik ook vreselijk m'n best deed, om het leukste nieuwjaarskaartje van het jaar te maken. Foto maken, na de fotograaf brengen, 2 dagen wachten, foto's ophalen, uitknippen, fotootje in een achtergrond plaatsen, foto maken, na de fotograaf, 2 dagen wachten, foto's ophalen, naar de fotograaf, foto's bijbestellen, 4 dagen wachten, foto's ophalen, schrijven en het ouderwetse postzegeltje. Meestal begon ik in september al. Later toen de kleurenkopieermachines kwamen, fietste ik tussen huis en de kopieshop en werd er wat afgeknipt en geplakt. Vierde ik weer feest met Clinton of met Willem-Alexander. Altijd een succes. Kaartjes dusdanig vouwen, met een hoop confetti erin, om de feestvreugde nog wat te verhogen (inclusief een paar chagrijnige reacties). Tja en dan nu. Alles kan, alles is mogelijk en ik hoef het huis niet meer uit. Een leuk 2008-liedje maken? Toch iets waar nog de postzegel voor gelikt moet worden? (kut stickertjes) Maar dan moet ik de deur weer uit. En het kan zoveel makkelijker, fotootje uploaden en je bent klaar, ik word er zo lui van. Maar ja, hij is wel vreselijk geinig (met thanx aan Onno).

Klik hier voor een gezellige nieuwjaarsgroet, ook al heeft het iets kerstachtigs, excuses daarvoor. Veel geluk in 2008 en het kan alleen maar beter!! Volgend jaar ga ik weer voor jullie knippen en plakken.

17 december

Jahaaa en het is weer zover, Boer zoekt vrouwtijd! Eigenlijk is er niets zo fijn op zo'n koude winteravond. En deze episode heeft boer Henk. En bij Henk kwam ik, tijdens het voorstelrondje een paar maanden geleden, toch wel even overeind vanuit m'n prettige bank. Driftig begon ik naar pen en papier te zoeken, totdat Henk meldde, dat hij op zoek was naar een nette, keurige vrouw. Ik greep nog een stuk chocola en zakte weer terug in de kussens. Ach ja, Henk is ook te leuk en ik geloof wel in de theorie van MM in DWDD, de leuke boeren blijken later helemaal niet zo leuk te zijn. Henk gaat vast na een aantal weken voor iets problematisch zorgen. Net als Arjan uit de Achterhoek, die gisteren doodleuk mededeelde 'dat er zich al eentje gemeld had'. Ja zeg, hallo, zo kan ik het ook. Ga volgend jaar na de eerste uitzending ook maar eens een rondje boeren doen, om te kijken of er één is die me binnen laat. En dan begin ik bij een Frank. De bijna minst populaire, maar vast de allerliefste van de 10. Lief hoor van de programmamakers, dat hij meteen mag daten met 5 vrouwen, dan lijk je tenminste niet meteen de grote verliezer. Ik zal dan ook nooit mee doen met 'cabaretière-in-de-zorg zoekt man'. Het risico dat je Yvon Jaspers bij je op de koffie krijgt, dat lijkt me overigens rete-gezellig. Maar ik kan me nu al zorgen maken over haar bedrukte gezicht. "Ehm, er heeft niemand gereageerd. Of, nou ja, 1 man heeft geschreven, maar die heeft zich op het laatste moment terug getrokken, omdat hij 3 dagen geleden is overleden . Goed, hij was natuurlijk ook al 83".

Bij voorbaat als troost voor mezelf, nog maar eens een leuk filmpje van m'n eigen favoriete old farmer. En als je hem toch aanklikt, kijk hem dan ook even uit, want hoe meer naar het eind, hoe leuker hij wordt (jaren 80/90 leuk, dan). Met o.a. Whoopi en een vleugje Sting.

 

7 december

Cabaretvriendje van het allereerste uur. Nou ja, het allereerste festivalletje ergens in Limburg, hij greep alle prijzen voor m'n neus weg, dat schept toch een band. Lenny als cabaretier en dan heb je ook nog het bandje Lenny en de Wespen. Af en toe krijg ik weer eens een mailtje en dan kan er weer gestemd worden, om het nieuwe plaatje hoog in een pop-poll achtige toestand te krijgen, op de Vlaamse radio. Tja, alsof we daar hier ook maar iets van meekrijgen. Toch is het leuk om het via het web allemaal wat te volgen, moet je ook eens doen. Alles te zien op Lenny zijn website. En dan wordt je vanzelf omgeleidt naar myspace en naar plekken waar je kunt stemmen, maar in Vlaanderen doen ze aan goede muziek, dus ga ik met zo'n lijst nog een beetje twijfelen ook, schande! (zo'n 2e plek blijft toch een beetje een trauma) Hieronder een ware popheld, ik wacht rustig af, tot de cabaretier weer eens naar Nederland komt.

 

30 november

Plotseling zag ik hem zitten, op een opklapstoeltje in de Jaarbeurshal in Utrecht, vorig weekend, hij keuvelde wat met een standhouder. Ik liep op hem af en hij herkende mij meteen. Natuurlijk, hij was degene die mij in mijn tienerjaren, iedere nacht in slaap zag vallen. En als hij in die tijd met zijn bandje optrad, was ik regelmatig aanwezig en knipoogde en glimlachte hij vanaf het podium naar me.

Door mijn ouders was ik overgehaald, om mee te gaan naar Utrecht. Er was een beurs voor Indo's. Hij zou daar ook optreden en werd als lokkertje gebruikt. Helaas was dat aan het begin van de middag zodat ik zijn optreden miste. Gelukkig was er nu de tijd om bij te kletsen. Na wat gebruikelijke ditjes en kalfjes, vroeg hij fluisterend, met mijn nieuwsgierige ouders op de achtergrond, of ik het nog steeds wilde. Ik antwoordde: "Ernst, ik kan niet met je trouwen. We zijn teveel uit elkaar gegroeid en het leeftijdsverschil is nu te groot". De teleurstelling in zijn ogen was groot en 3 meter verderop viel mijn moeder, op dramatisch jaren 80 wijze, flauw.

Ik vertelde hem van mijn plannen, om hem een rol te geven in het laatste nummer van mijn show, tijdens de finale van een groot festival. Hij zal op een onverwacht ogenblik het podium opkomen, zonder aankondiging, om een flitsende solo van 2 minuten op wasbord te geven, om daarna weer even snel weg te zijn. Het publiek in verwondering en vertwijfeling achterlatend. "Was het hem nou echt, of niet?" Hij reageerde enthousiast, maar vertelde dat hij de komende periode ook druk zou zijn, met de reünie van zijn bandje. "Jij komt toch ook wel? Bij de eerste reünie, in 2000 vond je het ook zo geweldig". "Uiteraard!" maar stiekem had ik mijn twijfels. We namen afscheid en spraken af elkaar weer te zien tijdens de reünie of in de finale. Tot slot zong hij zacht nog een klein liedje in mijn oor.

"Al zijn die dagen nog zo grauw.. Ik weet het zeker als jij wou... Dan verfde jij de wolken blauw...
Want wat ook een ander zegt... Er is tijd genoeg... Voor jou voor mij voor iedereen"

Mijn ouders bleven nog wat hangen, maar ik moest verder. Toen ik de Jaarbeurshal verliet hoorde ik door de luidsprekers omroepen: "Bedankt mevrouw Simon, fijn dat u er was en nog een prettige dag". Vertederd keek ik achterom, waar Ernst me uit stond te zwaaien, achter hem zo'n pakweg 6000 wuivende mensen, waarna het integraal doorgalmde: "En droomt u vooral lekker verder, zoals u dat uw hele leven al doet!" Ik stapte in mijn auto en reed de harde werkelijkheid tegemoet.

 

25 november

Eindelijk, zag ik ze eens in het echt. Dat heeft lang geduurd en dat terwijl ik sommige nummers de afgelopen jaren grijs heb gedraaid. Acda en de Munnik waren te gast in de finale van het altijd favoriete, fijne festival Cameretten. Met allemaal nieuwe liedjes en ook zij zijn terug bij de basis. Drie muzikanten en dat is voor deze prachtige liedjes, meer dan genoeg.

Foto even geleend van Cameretten.nl

19 november

Ach ja, ze valt in herhaling en herhaling kan gevaarlijk zijn, maar gevaarlijk is ook wel weer spannend. De nieuwe voorstelling Take Ten is wederom goed! En er staan nog meer nieuwe filmpjes op Youtube. Dus...kijken.

 

4 november

En voordat je het weet is het 4 november. Roep je al maanden dat je toch echt nog naar "En wel hierom" wilt. De Tentoonstelling over 35 jaar van Kooten en de Bie. Op de valreep, afgelopen vrijdag moest het nog even gebeuren, daar in het museum voor Beeld en Geluid. In de rij om fragmenten te mogen beluisteren. Gelukkig heb ik heel veel lol, alleen al bij het zien van alle types en oude bekenden. Prof. Dr. ir. P. Akkermans ("ik ben genoemd"), was uit mijn geheugen verdwenen, dus dat was een prettig weerzien. Net als Wim de Bie in de rol van diverse vrouwen. Die sloegen vroeger bij ons thuis, in als een bom. Even als Joost Prinsen, die zich ook regelmatig in een jurk hees. We waren dat toen nog niet zo gewend. Travestie was nog niet zo in. Maar de allerleukste herinnering vond ik terug op Youtube. Wederom lag ik, nu, onder mijn computertafel. En ik kan nog steeds niet precies vertellen, waar het verhaal over gaat.

 

En daarna nog even snel de rest van het museum. Snel, omdat samen met de familie Perenboom er nog gauw een baby geschud moest worden in Amsterdam en omdat ik 's avonds een hip bandje moest bewonderen in Stadtlohn (allemaal niet handig). Dus bij deze de geijkte foto, waar hoogstwaarschijnlijk iedere opgewonden vrouw mee thuis komt, maar wat ik achter mijn eigen pc toch echt wel wat beter in elkaar photoshop, pfffff! Binnenkort nog maar een keer