Nee

“Goh en hoeveel asielzoekers gaan jullie hier bergen?”, vroeg ik aan vrienden die mij een rondleiding gaven door hun flink uitgebreide huis. Oprecht ging mijn eerste gedachte uit naar de nieuwste trend onder de uitgeprocedeerde vluchtelingen in Winterswijk. We waren met ons dorp weer flink in het nieuws de afgelopen weken, heb je het gezien? Tentjes die in weer en wind worden opgezet bij kerken en gemeentehuis. Dan leeft zo'n extra bijkeuken voor die mensen toch een stuk prettiger. De opmerking werd mij niet in dank afgenomen. Maar echt, je had er een TomTom bij nodig, om de juiste route door het huis te vinden. Het is na mijn vertrek vast afgedaan als ‘jaloers' en ‘eigenlijk zou ze dit vast zelf ook heel graag willen'. Maar in tegendeel. Hoe meer de tijd vordert, hoe kleinschaliger het van mij mag zijn. Ik woon niet ruim, maar ik meen het echt als ik zeg dat ik steeds meer snak naar eenvoud, het mag van mij dus nog kleiner. Misschien is het onbewust ook wel een excuus, om geen asielzoeker in huis te hoeven nemen. “Ik zou wel willen, maar ja, ik woon zo klein, kan echt niet.” Maar overzichtelijk vind ik ook een prettige term en geeft een veilig gevoel.

Neem dan het referendum op 1 juni, over de Europese grondwet. Hoe overzichtelijk en eenvoudig kan het zijn? Ja of Nee. Bij verkiezingen heb je een keur van partijen. Word daar maar eens wijs uit. Iedere partij heeft wel zijn goede ideeën. Net zoals zij allen iets hebben wat tegenstaat. Het CDA heeft Jan-Peter Balkenende, dus die valt bij voorbaat af, dat is makkelijk. Maar om dezelfde reden zou ik zo PVDA kunnen gaan stemmen, als ik mijn hormonen niet onder bedwang houd, zodra Wouter Bos weer eens op tv verschijnt. Goeie zet hoor, om zo'n lekker charisma lijsttrekker te maken. Maar ja, dat was dezelfde tactiek, wat mij bij Pim Fortuyn weer zo tegenstond, ondertussen al weer lang geleden. De partij van de dieren zou me aanspreken, als het ook echt door beesten werd gerund, maar om diezelfde reden stem ik weer geen VVD. Al met al, een enorm aanbod van politiek partijen en hoe groter het aanbod, hoe moeilijker de keuze.

Dus fijn; Ja of Nee. Dat moet te doen zijn. Tenminste als je je de laatste weken ver afzondert van alles wat zichzelf media noemt. Alles en iedereen probeert jou een Ja of een Nee door de strot te duwen. En kwam daar verdorie toch weer een derde optie bij. ‘Niet stemmen', met dank aan minister Bot. Familie en vrienden, iedereen wil het er met je over hebben, terwijl ik liever gewoon een goed gesprek over muziek of seks heb, of beiden. Of, nou ja, met mijn familie dan weer niet over seks. Met hun praat ik dan weer over de meest hypocriete man van tv, Henny Huisman. Wat die op dit moment met zijn nieuwe programma ‘Huize Huisman' uitvreet is ronduit schandalig. Zelden zoveel hypocrisie meegemaakt, als zijn bekering in de heer. Puur om een baantje bij de EO te krijgen, omdat geen andere omroep daar nog intrapt. En nou gebruikt hij zieke en zwakke kindertjes, om met een misselijkmakend programma weer in beeld te zijn. Wat ze van mij met die man mogen doen, zal ik achterwege laten. Ik wil niet een al te grove columniste zijn, mijn oma leest dit ook, maar het klinkt als ‘bodem van de Caribische Zee'. Goed, dit heeft niets met het referendum te maken, maar ik vond het bruggetje wel aardig, geschreven in een weekend met temperaturen tegen de 30 graden.

Mijn stem, heb ik lang geleden al bepaald. ‘Nee'. Puur op gevoel. Ik leef op gevoel, vandaar. Hoe meer macht de media krijgt, hoe meer mensen denken mij te kunnen toespreken en mij proberen te vertellen hoe ik het moet doen en wat ik moet. Betuttelen noemen ze dat ook wel. In mijn werk word ik er alleen maar mee geconfronteerd. Overal plakkaten, stickers en andere rotzooi die ons vertellen wat we wel en vooral wat we niet mogen. Ik word er behoorlijk eigenwijs van. De Europese grondwet is puur gestoeld op macht. En mijn leven lang ageer ik al tegen macht. Wil ik niet, dus word het NEE. Heel simpel gedacht, maar anders kom ik er niet meer uit.