Gynacologie

Van de week ben ik 35 geworden. Een bijzondere leeftijd, want voor de tweede maal in mijn leven kreeg ik een oproep voor een uitstrijkje. Altijd weer een feestelijk moment. Vijf jaar geleden heeft het resultaat daarvan heel mei bij de receptie van de dokterspraktijk gehangen, als beste uitstrijkje van de maand. En dan ben je meteen genomineerd voor de jaarprijs, die overigens aan mijn neus voorbij ging. Wie weet maak ik dit jaar een kans. Het schijnt overigens, als je nog niet zwanger bent geweest, dat het resultaat beter is als de moeders onder ons. Maar ja, voor hun geldt dan weer, dat de worsteling van kinderen ja of nee, al voorbij is. Overigens ben ik er al lang uit, geen kinderen!

Hoe meer ik om me heen kijk, hoe duidelijker het voor mij wordt. Vol=Vol, of het is een beetje druk. Overigens voor degene die dat altijd roepen, kom hier in de Achterhoek wonen, valt het reuze mee. Als ik naar mijn werk rij, 14 kilometer verder op, kom ik welgeteld 4 koeien en een verdwaalde ligfietser tegen. Maar goed, dit is mijn bijdrage aan het bevolkingsoverschot, ik plant mij niet voor en in ruil daarvoor kunnen er 3 vluchtelingen een verblijfstatus krijgen, want zoveel kinderen had ik anders willen hebben, 3. Overigens ben ik dan weer niet in staat om ze bij me in huis te nemen. Ben erg gesteld op mijn privacy.

Op dit moment logeert mijn neefje van 7 bij me, terwijl zijn ouders aan het wegregenen zijn op Pinkpop. Als baby was het makkelijk, ik zette hem op de grond, met Bert en Ernie, boekje regenworm en je had er geen kind aan. Vandaag heeft hij mij ingewijd in de wetten en regels van de Pokémonkaarten. Hij raakte al snel ietwat geïrriteerd, door mijn volslagen wanhopige houding. Het enige wat mij bij is gebleven is dat als je 2 kaarten trekt, jouw beurt voorbij is. Ik verdenk hem er overigens ook van, dat hij zijn eigen regels ter plekke verzint. Later weer een stoer verhaal voor zijn vrienden, hoe hij op simpele wijze z'n volslagen debiele tante weer om de tuin heeft geleidt. En tollen doe je overigens met een Dranzer V, Flash Leopard II en Metal Dranzer.

Geen kinderen dus. Misschien een cliché, maar ik vind dit ook niet een wereld om mijn nageslacht op te zetten. Wat wil je in een tijd, dat de hele buurt bij je op de stoep staat te juichen, terwijl je dochter verkracht weer wordt thuis gebracht…

En voor degene die bewuste of onbewuste geen ouders zijn, er is ook nog altijd iets als het fenomeen de hond. Heb je toch een beetje een kind, maar je kunt met een gerust hart tot diep in de nacht in de kroeg zitten. Maar met verbazing kijk ik hoe vrienden van me, met hun jonge hond naar een puppy-pedogische training gaan. En daar de opdracht krijgen, hardhandig aan de riem te trekken, als het niet wil luisteren. Mijn vraag, waarom zo'n cursus moet, wordt beantwoord met een geërgerd, “Dan blijft ie ook eens een keer liggen als ik dat zeg!” Mijn advies, schiet het af, blijft het altijd netjes liggen. Wel even goed lakken, zodat het niet gaat stinken.