Cameretten 2004

Nog steeds op een wolkje, alhoewel ik er ieder moment van af kan lazeren. Het waren 4 fantastische dagen... en nu weer terug naar het uitzendbureau. Nadat ik was gebeld, dat ik door de voorselectie was gekomen, was er de eerste avond en nacht euforie. Maar daarna ontstond er paniek. Wat zijn dit voor lui, die mij door laten gaan?  Ik heb ze vervloekt de jury van de voorselectie. Maar goed, ondertussen heb ik ze ontmoet zij liepen er ook rond 4 dagen lang, wel volledig anoniem overigens. Dit doordat er geen belangenverstrengelingen en publieksvlakkerij plaats kunnen vinden, met het oog op 2005. Maar neem van mij aan, ze zijn leuk. Vooral die ene met het zwarte balkje over zijn ogen en koude chocomel.

Woensdag de eerste avond, met Sophie, Gerard O. en mijn favorieten Manmanman. Bij binnenkomst een licht gevoel van paniek. Om jezelf 2 bij 2 meter boven de ingang te zien hangen is een rare gewaarwording. ‘ Het nieuwe gezicht van de Douwe Egberts”. Met meteen een enthousiaste PR-man in m'n nek. Dwalen door de gangen van het enorme theater… Pas na ruim een uur, begon het  “in-uit-in-uit” zijn effect te krijgen.

En donderdag werd ik goed wakker. Toen ik tegen half 12 de Nieuwe Luxor binnen kwam, meteen enthousiaste ideeën van de technici. Alle mogelijkheden van het moderne theater werden goed uitgebuit. De knusse, gezellige sfeer die ik in de kleine theaters probeer te bereiken, moest toch op een één of andere manier hier goed gemaakt worden. En dat is naar mijn idee goed gelukt. Gezellig halverwege de middag met 3 Belgen in het cafeetje naast het theater. Dat baarde mij zorgen, want ik was te relaxed. En toch heeft het gewerkt! Iedereen maakte zich druk om mij, behalve ik zelf. Maar goed, diegene hebben mij ook wel eens, of zelfs meerdere keren gigantisch op mijn bek zien gaan. Het geinige was, dat zowel de organisatie, als vrienden en familie, na afloop uitgelatener waren, dan de cabaretière zelf, die was cool en rustig!

Bij de uitslag op vrijdagavond was er toch een licht gevoel van teleurstelling. “Je weet het nooit, het kan raar lopen”. Zo heb ik mij ook eens ingeschreven voor Cameretten en overigens ook voor het Parkstad Cabaret Festival. Maar bij de 1 in de andere verbazingwekkende toestand terechtkomend, hield het vrijdagavond even op. En weer even terug in de realiteit; het is maar goed ook. Stel je voor, achter je naam “Finalist Cameretten” kunnen zetten. Dat is straks prettig cremeren, maar wat legt dat de lat voor nu  hoog. Iedereen die mij een beetje gevolgd heeft, weet dat ik leuke dingen kan neer zetten en dat het zich razendsnel ontwikkelt. Maar ook dat als het niet allemaal aan de goede voorwaarden voldoet het zomaar volkomen kut kan zijn. De professionaliteit ontbreekt daar nog wel eens aan. En geen ervaring, kan ik nu ook niet meer al te hard roepen, als deelnemer van het festival.

De finale avond was fantastisch. Voor het publiek geloof ik wat minder, maar daar wordt her en der al zoveel over gezegd… Mijn advies, doe gewoon mee, merk je er weinig tot niets van. Van de juryvoorzitter kreeg ik laat op de avond aan de bar nog de “Schat van het festival prijs". En echt, daar heb ik niets vunzigs voor hoeven doen. Hij vertrok daarna meteen ook weer met z'n drankjes naar de winnaar, om een goed gesprek voort te zetten. Wat dat betreft, ben ik nog niet interessant genoeg voor alle visitekaartjes. En die van mij heb ik ook alleen maar staan uitdelen aan fijne mannen. Het is nog geen tijd voor het echte lobby-werk. De finalisten waren goed en ik heb van ze genoten. Met Nathalie als mijn favoriet, ook al was ze deze avond niet op dreef. Tijdens de workshops hebben we een kamer gedeeld, waar we amper een oog hebben dicht gedaan. Zij kreeg inspiratie en ik heb daar een conference gratis en voor niets gehad. Het was een geweldig moment, de volgende ochtend om 8 uur iets minder.

En dan nu nog natuurlijk mijn helden van Het Groot Niet Te Vermijden, die een gastoptreden deden tijdens de finale, wat overigens moeilijk voor ze was. Echt cabaret-publiek is toch lichtelijk autistisch. Als er dan een andere vorm van theater wordt aangeboden, is dat moeilijk te verwerken. Volgens mij ben ik een uitzondering in de cabaretwereld, door ze leuk te vinden. Als echt cabaretliefhebber hoor je niet van Het Groot te houden! Alhoewel Bert van Aron ook helemaal enthousiast was, dat zijn al 2 uitzonderingen. We zijn, zeg maar, de Frans Bauers in het cabaret. Maar goed, geen lyrische verhalen over kicken in de coulissen en feestjes in artiesten- foyers, want ik ben nu de serieuze cabaretière en wil ook op dusdanige manier door de mannen genomen worden. (maar ik heb altijd de foto's nog!)

Als laatste in het gehele avontuur, op zondagochtend, na 4 uurtjes slaap in Radio Rijmond. ‘ De gooi het maar in mijn pet show” met als presentator Jack ‘op het randje'  Kerklaan. Dat doet ver van tevoren al luide bellen rinkelen. Maar als groot fan van dit soort Pierre Windt achtige types, had ik een bijzondere leuke 10 minuten met Jack, Gerard O. en Ted. Ondanks dat we in het ruim 4 minuten durende intro aangekondigd werden als de finale-loosers was ik blij dat ik er nog 2 hele volzinnen tussendoor heb kunnen krijgen. Fragment zet ik binnenkort op deze site, illegaal.

Dit was het even tot zover. Kom nog eens in dit verhaal terug, want er schiet vast nog een heleboel te binnen, zodat het weer aangepast gaat worden.